Dagen min i dag
torsdag 31. juli 2008
I dag føler eg at eg har fått gjort ein del, det er sikkert Kurt sin fortjeneste, fordi eg har høyrt på han i heile dag omtrent..
Først sto eg opp i 10-11 tiden og fant ut at eg skulle ha litt styrketrening, og det hadde eg. Så gjekk eg i dusjen og spiste frokost etterpå... Sotte på dataen, tatt ei liten rydding på rommet mitt, oppdatert utseende på bloggen og trent endå ein gong. Eg er ganske fornøgd fordi eg har trent eg. Det kjennes herlig...
Utover natta skal eg pakka ned litt klær, siden eg skal til tanten min i morgen. Skal shoppe ein god del der. masse nye toppar til skulestart. Det er visst masse salg, så eg håprar eg gjer nokre supre kupp;) Eg veit ikkje om det blir noko blogging på meg i helga, men det får no heller vera. Eg tar med den bærbare pcen, men eg veit ikkje om det blir så veldig mykje tid til å sitte å blogge. Og når eg blogger treng eg tid for meg sjølv, fordi eg ofte byrjar og grine...
Ellers manglar eg komentarer for tiden, mange av dei som pleier å kommentere er i Sverige, og resten er bare vekke for tida;) Eg savner kommentarer, så om du les hadde eg vore utrulig takksam om du hadde lyst og legge igjen ein kommentar...
No skal eg høyre på Kurt Nilsen fram til eg går og legg meg...
Legg gjerne igjen kommentar
23:19
3
comment(s)
23:19
3 comment(s)
Nytt utseende
ååå, du anar ikkje kor lenge eg har jobba med dette utseende no, og eg er endå ikkje ferdig, enda ein del finnpussing igjen. Men eg er KJEMPE fornøgd, så kva syns du?
Skal ein tur og trene litt no, så skal eg fikse resten etterpå utover kvelden;)
Legg gjerne igjen kommentar
20:41
3
comment(s)
20:41
3 comment(s)
Kurt Nilsen i mitt hjerte
KAnskje litt rart og sei dette, men Kurt Nilsen er kanskje faktisk den aritsten eg setter mest pris på. Han er usnik, ulik alle andre. Han har kommet seg fram pga stemmen sin, og ikkje på grunn av utssende, og det viser kor flink han egentlig er. (Nesten) Ingen artister kommer seg opp og frem i det 21 århundret uten å vera vakker.
Når eg hører på Kurt Nilsen kan eg stå foran speilet og synge med og sjå på augene mine at no er eg glad. Ikkje lykkeleg, men glad. Det er det eg treng. Uasett kva av sangane til Kurt eg høyrer på syns eg plutselig at verden er så vakker. Og heilt seriøst, doke som kjenner meg godt, veit at eg ikkje meiner det til vanlig. Eg anar ikkje korleis Kurt Nilsen får meg til å tenke slik. Det er omtrent som om han skulle stått ved siden av meg og snakka til meg, eller aller helst sunge. Det er noko med Kurt Nilsen som er spesielt. Så han og sangene hans har ein fin plass inni meg;)
Refrenget går slik:
Og doke som kjenner meg veit kven eg retter dette refrenget til...
You (I)thought
Who’s gonna make my decisions, I can’t make them on my own
Who’s gonna rise to the occasion when there is no one around
Who the hell is gonna believe me, I dont believe in myself
Who’s gonna be there forever, well it aint gonna be him
Og når eg først har dette refrenget foran meg kan eg sei at eg har pakka vekk ALLE tinga eg fekk av x-en og lagt dei i ei skoeske inni eit skap, og det er vel ein fin begynnelse... Eg bør vel ikkje sie at eg las alle korta eg hadde fått av han der det sto me skulle vera sammen for alltid... Men slik blei det altså ikkje...
Og når eg no trykker post, sitt eg med et smil rundt munnen. Kurt Nilsen er virkelig unik!!! Og om du meiner han ser ut som ein hobbit (noko eg IKKJE gjer), kan du ikkje vri deg unna det at han har ei UTRULIG stemme.
Legg gjerne igjen kommentar
16:16
1
comment(s)
16:16
1 comment(s)
Røde Kors: kors på halsen
Eg vil bare skryte så utrulig av røde kors sin nettside www.korspaahalsen.no. Eg har nettopp lest eit svar eg fekk derifrå og eg er skikkelig imponert over koelis dei svarer folk, eg har skrevet inn der ein gong tidlegare, og eg fekk like godt svar då. Eg har og sendt innlegget til klaraklok, men etter min erfaring svarer de ikkje like godt der som på Kors På Halsen.
Om du noensinne trenger hjelp til noe i det heile tatt, ting som er vanskelig i livet så anbefaler eg:
Legg gjerne igjen kommentar
12:53
0
comment(s)
12:53
0 comment(s)
Tragikomisk altså
I går gjekk eg på vekta, noe eg kanskje ikkje burde ha gjort, men eg gjorde det no likevel. Eg visste eg hadde lagt på meg, men ikkje at eg hadde lagt på meg såååå mykje. Eg pleide å vege rundt 70 før, og i gårkveld veide eg rundt 75... Og det verste var at eg byrja og le, eg lo og eg lo... Men var litt betre i dag tidlig da, når eg var 74 kg. Ddette er bare komisk altså... Eg har totalt slutta å trene i sommar, og eg har ikkje akkurat spiset så veldig sunt. Så i dag er eg starta. Starta dagen i dag med litt styrketrening egentlig. Tenkt eog gjere det kvar morning, tar maks 20 min. Så seinare i dag skal eg ta tre kvarter på ei sånn dere treningsmaskin me har, aner ikkje kva den typen heitar, men han får deg no til å svette.
Eg skal vekk i helga, skal ein tur til tanta mi. Håper eg klarer og holde meg vekke fra snop og brus då;)
Legg gjerne igjen kommentar
12:37
2
comment(s)
12:37
2 comment(s)
Frustrert
onsdag 30. juli 2008
Igjen, tenker du sikkert. Ja igjen, men denne gangen ikkje av ein sånn "vanleg" grunn som det pleier å vera. Eg har skrevet eit brev/innlegg eller kva eg no skal kalle det, som eg posta på korspaahalsen.no (anbefales, du får kjempe gode svar der) og eg har no bestemt meg for å levere det til legen min, men nieda, printeren min har streika! BLÆ!!!
Ingen av vennanne mine er heime, så eg kan ikkje ta det ut hos nokon av dei!
hjelpe meg, noen som har en printer og kan printe ut for meg, og møte meg og gi det til meg i morgen? Haha^^ Som om det skulle skje...
Legg gjerne igjen kommentar
00:18
0
comment(s)
00:18
0 comment(s)
Og i kveld velter bøtta
mandag 28. juli 2008
Ja, eg har gått ei veke utan og vera deprimert, eller eg har pressa det vekk fordi eg har hatt folk oppå meg ei heil veke i strekk, utan stopp. Så no kjem sammenbruddet, og bestevveinnen min er på ferie, og eg treng noken. Skal til bup på onsdag, og eg veit ikkje eg. Dei vil ikkje legge meg inn, men korleis skal eg komme meg opp når eg alltid må gjennom desse periodane mine aleine. Alt er bare bånn no. Det med gamlelæraren min er liksom bare toppen av kransekaken, eg vil ikkje at ho skal sjå på meg som ein deprimert drittunge som ikkje klarar og kjempe. Eg vil ikkje at nokon skal sjå på meg på den måten.
Så i morgen er eg fin igjen, eller det folk ser er fint igjen, men det vil igjen sitte arr på hofta mi....
Og eg som trudde ting var på veg til å bli betre? Eg tok visst så kraftig feil som det går ann og ta...
Legg gjerne igjen kommentar
22:33
3
comment(s)
22:33
3 comment(s)
Tenkt litt
Ja, som eg sa i mitt forgje innlegg har eg tenkt litt (les: MYYYYYYE...) Det er egentlig det med gamlelæreren min som har svirret litt rundt oppe i topplokket mitt da.. Eg føler at eg trenger meg på, eg sender dei lange epostane, kjempe ofte, føler i alle fall eg. Eg veit jo at ho sjølv valgte og gi eposten sin til meg, men likevel, hun følte seg sikkert nødt til det. Du kan liksom ikkje sei nei heller når noke meiner at du kan hjelpe dei, kan du?
Ja, eg liker og hjelpe folk, eg har ikkje noke imot at folk åpner seg for meg, bare det ikkje skjer når eg er langt nede sjølv. Men dei kan ikkje berre åpne seg for me gheller, dei er på ein måte nødt og gi noe tilbake. Når det gjelder gamlelæraren min tar eg bare, det er vel det som er natulig er det ikkje, siden hun er lærer? Eller det VAR naturlig, den gangen hun var læreren min, noe hun ikkje er nå lengre. Altså blir det bare teit.
Eg lurte på om eg skulle gi ho bloggen min, då kunne ho valgt sjølv kor mykje ho ville lese og ikkje lese, og kor mykje ho ville veta og kor mykje ho ikkje ville veta. Når eg skriv epost kan ho liksom ikkje velje kor mykje ho får veta, då er det eg som veljer det. Ho kan ikkje alltid vera der for meg heller då... Men på ein måte føler eg at det og blir feil, siden ho meiner at det ikkje er lurt av meg å skirve blogg, ho veit om bloggen min, men ho har aldri spurt om han. Altså vil ho ikkje ha han. Kanskje det hadde vore enklare om ho hadde fått bloggen, så kunne eg sende epost når det var noe spesielt eg ville sei. Då kunne ho sjølv ha valgt...
Gah altså, eg får bare så jævlig fårlig samvittighet for at eg trykker alle problemene mine opp i trynet på ho, ho har jo ikkje kakuratt gjort noko for å fortjene det...
Så kva meiner du, fortsette og sende epost eller gi ho bloggen?
Legg gjerne igjen kommentar
20:11
0
comment(s)
20:11
0 comment(s)
Stillheten
No er eg altså heime igjen frå ferie, og det første som slo meg når eg kom inn i mitt eige hus var at, steike så stille det er her. Alt var bare så sinnsykt behagelig at du ikkje anar. I syden var det alltid lyder. I leiligheten var det airkoditionet, ute var det alle innsektene og bølgene, trafikken og enda meir støy frå airconditionet. På flyet var det haugevis med småungar som ikkje klarte og halde kjeft, eg holdt spess på å klikke på vegen ned, heim igjen gjekk det bedre, då var eg så trøyt uansett...
Turen heim var kjiip egentlig, eg meiner virkeleg kjiip. Først av alt skulle bussen gå fra hotellet 04.15, og eg hadde ikkje sove før dette. Det første vi får vite er at flyet er to timer forsinka, så vi må vente på flyplassen i fire heile timar. Og så finn me igne plass og sette oss ned, eine plassen var det for kaldt, andre plassen var det alt for dårlige stoler. Til slutt fant me oss ein "sofa" utenfor ein burgeking som enda ikkje var åpna. Klokka var 05.30. Eg sovna, og vakna igjen ein og ein halv time seinare. Då var burgerkingen åpna og gjekk kva? Det var ei røykjeavdeling RETT ved sida av oss, og det var berre ein skillevegg som gjekk 120 cm opp frå bakken. grrrr, eg hatar røyk! Og eg liker Norge, der ein ikkje har lov og røyke inne. I tillegg til røykelukta var det jævlig med bråk, og folk som snakka på eit heilt uforstående språk over speakeren. Og om dei snakka på engelsk forsto du ikkje ein drit av det heller. Gah altså! Irritert!
Endelig kom me oss innn på flyet, og gjekk kva som skjedde meg...? Eg venter mensen, så i løpet av flyturen måtte eg på do 4 ganger! OG då meiner eg ikkje litt sånn at eg må tisse bittelitt, eg meiner SKIKKELIG tisse... GUUD, eg hatar tisseblæra mi! I løpet av ein flytur på nærmare 5 timar måtte eg tisse 4 gonger. Og då tisste eg både rett før og rett etter flyet lettet og landa. Eg skal spørre om å få p-piller igjen, då måtte eg ikkje piss så ofte rundt mensentiden, noe som faktiks er utrulig irriterande!!!
Så no er eg heima, og stillheten er D.E.I.L.I.G. Tru meg, du aner ikkje kor godt det er med stillhet etter ei veke uten ei einaste roleg stund!
Men ferien var da ganske grei den, har ikkje ledd så mykje på lenge... Men eg har heller ikkje tenkt så mykje på lenge. Kjem sikkert eit innlegg seinare...
Legg gjerne igjen kommentar
17:59
2
comment(s)
17:59
2 comment(s)
Reise vekk!!!
søndag 20. juli 2008
Då var det på tide med litt ferie for meg og, eg eg veit ikkje egentlig, er litt positiv no, gler meg faktisk litt, og på ei anna side gruar eg meg. Ja, det er ein motstridande tanke det der...
Men ei veke i syden. Eg blir brun, eg legg på meg, eg blir sikkert litt raud og eg får bruke masse penger. Og no gløymte eg jo at eg kan spise masse is og MASSE god mat, det blir kanskje ikkje så ille..
Hadde foresten den grinebyga i dag, rett etter eg kom ut ifra kinoen, og eg sendte melding til ei venninne om hun kunne ringe meg, for eg kunne ikkje akkuratt begynne og grine midt inne på kinoen då, det ville vore rart. Men ho svarte ikkje, grinebyga gjekk over og eg kom meg heim. Læraren min hadde endå ikkje svart på mailen min, så eg sendte melding og spurte om ho kunne gjere det i dag, siden eg reiste i morgen. Og ein halv time seinare fekk eg mail, og ho hadde ikkje lest meldinga mi ein gong... For eg sendte ei takkemdling, og då sa ho at ho ikkje hadde sett meldinga før no.. Så eg sendte litt meldinger med ho då, og eg blei i bedre humør :-D Så no er eg litt positiv, det kan vel ikkje bli så ille vell?
Og om doke ikkje har råd til å sende melding til meg, legg gjerne igjen ein beskjed på bloggen, eg sjekkar han forhåpentligvis i løpet av veka, og om eg ikkje gjer det, ser i alle fall at doke har huska på meg når eg var vekke, og det gjer godt;)
OG eg sender sikkert melding til ein del av doke før eg reiser i morgen, når eg sitt på flyplassen å ventar.. Og sånn hint, hint, HINT det er lovlig og ta ein telefon til meg mellom halv elleve og halv tolv, for då skjer det veldig lite på flyplassen. Då sitt eg mest sannsynlig på ein stol og ventar på at eg kan gå ombord på flyet mens eg stirrar på mobilen og håpar at nokon husker at dette er min siste dag i norge på ei HEIL veke!!!;)
Og to ting til slutt:
1: Barberbladet mitt har desverre sneket seg med i bagasjen, men eg skal prøve og ikkje bruke det, det lovar eg...
2: Eg kjem til å savne vennane mine kjempe masse, og eg håpar det er gjensidig?
Legg gjerne igjen kommentar
22:44
2
comment(s)
22:44
2 comment(s)
Eit lite "positivt" klageinnlegg
lørdag 19. juli 2008
Hehe, eg som skulle bli så positiv. Eg veit at eg klarer og fullføre måla mine, men eg syns det er lenge til, eg vil at alt skal skje NO, når eg knipsar med fingrane, men nei, det er umulig.
Trøtt, sliten, trøtt, sliten, trøtt, sliten, trøtt, sliten!!! Yeah, der har du meg...
Kva eg har gjort i dag, lite, eg skulle ha gjort så mykje meir. Har ikkje byrja og pakke ein gong enda, eg skulle nok ha gjort det for lenge sidan. Eg er lat, der har me det! Eg klarer ikkje vera så positiv aleine....
Eg har skrevet mail til gamle læraren min i dag, eg gler meg til å få svar. Eg tenkte at eg skulle sende ei kort oppdatering, men eg endte opp med to sider i word, pinlig^^
Eg lurer på kor lang tid det går før ho går lei eg? Eg er like avhengig av ho no som eg var på skulen, berre på ein anna måte. Eg likar at ho viser meg oppmerksomhet med å sende meldinger og mail. Det gir meg ein trygghet som ingen andre gir meg. Ho er ikkje nødt. Mamma er nødt, pappa er nødt, psykiateren er nødt, søsknene mine er nødt og vennane mine er nødt (?). Kanskje ikkje vennane, men likevel. Læraren min er mykje eldre enn meg, og det er ikkje naturleg at ho bryr seg egentlig, om ein tenker alder. Men ho bryr seg, trur eg... Eg er glad ho bryr seg, det betyr mykje for meg... Meir enn ho anar;)
Ellers har eg lyst og spy opp det eg et, og siden dette er nokre av dei siste dagane eghar mulighet veit eg ikkje kva som skjer. Eller i dag skjer det ingenting, men i morgen og i syden kan eg ikkje love noko. Eg blir kvalm av mat for tiden...
Klaging er gøy, bare innrømm det! Men det blei ikkje sånn veldig mykje klaging her alikevel, kom fram til at eg ikkje hadde så mykje og klage om...
Unødvendig innlegg var dette i alle fall... Pytt pytt, dette er min blogg og eg bestemmer kva som skal publiseres på denne bloggen...
Legg gjerne igjen kommentar
22:46
1
comment(s)
22:46
1 comment(s)
Kjøpt bøker i dag
Eg har i dag vore på bokhandler og kjøpt meg bøker til ferien, og eg er kjempe fonøgd. Titlene er som følger:
Adolf Hitler- Blod og ære (Knut Lindh)
Ingenting- (Janne Teller)
Novel r- (Gyldendal forlag, mange forfattere)
Noveller i samling- Tarjei Vesaas
Eg har ikkje byrja og lese nokon av dei enda, men eg regnar med og byrje i løpet av helgen, slik at eg er litt inni den boka eg veljer å byrje på før eg skal sitte på flyet. Wiii, eg er litt glad no for at eg fant så mange bøker eg ville lese, eg er VELDIg kresen når det kjem til bøker for tida..
Legg gjerne igjen kommentar
16:32
0
comment(s)
16:32
0 comment(s)
Ein ny start...
fredag 18. juli 2008
Har vore hos legen min i dag. Og vi har blitt enig om at det sikkert er lurt for meg og starte på nytt, med alt. Prøve og forandre ting sakte men sikkert. Mens eg er på ferie skal eg skrive ei liste ver ting eg vil forandre med meg sjølv, slik at eg kan bli meir tilfreds med meg sjølv og omgivelsene. Fordi eg er usikker på meg sjølv skal eg og prøve g få til positive forandringen der og:)
Så eg vil gjerne ha noen kommentarer på listen min til no=)
Ting eg vil forandre med korleis eg lever:
- Begynne og ha egentrening igjen, to ganger i veka. (evt. ein når eg byrjar på håndball igjen.
- Slutte og drikke brus i vekene, i begynnelsen gå over til light brus for å gradvis gå over til vann og juice.
- Få orden på måltider, slik at eg ikkje piser så ujevnt som eg gjer no, for det tærer på vekta og på humøret.
- Slutt og avvise kvart einaste kompliment eg får, eg skal heller prøve og ta dei til meg.
Utseende:
- Farge håret, ikkje drastisk, men for å få forandring. Enten rødlig eller lysere brunt enn eg har no.
- Kanksje test ut ein annan augefarge. (???)
- Bleike tenna, (dette fordi dei er sterkt misfarga, og eg skal ikkje bleike dei så mykje at eg hadde pass inn i Colgate-reklamen)
- Prøve å finne meir min eigen stil.
Og kvifor eg gjer dette? Jo fordi eg føler at for å bli kvitt depresjonen min må eg starte på nytt på andre måter enn å bare forandre tankemåten min. Eg skal jo framleis vera meg, men eg vil prøve og bli meir fornøgd med meg sjølv, og er trur eg då trenger forandring...
Så syns doke dette er realistiske mål. Alt skal ikkje skje over natta, men eg skal sette opp ein plan og sånn om korleis eg skal gå fram. Å farge håret skal f.eks vera ei belønning om eg klarar og trena dei 4 første vekene f.eks.
Så kva syns doke?
Legg gjerne igjen kommentar
17:42
3
comment(s)
17:42
3 comment(s)
Allerede no er sjølvtillitten min dotte til bunnen igjen..
torsdag 17. juli 2008
Eg peiker på overskriften mens eg prøve og ikkje klage for mykje. Eg skal klare of forandre livet mitt, uansette kva som skal til,dei rundt meg trenger det, foreldra mine trenger det og sist men ikkje minst EG trenger det.
I kveld tenkte eg at eg skulle skirve ned ei liste over kva eg vil forandre. Eg håpar bare eg klarar det, og eg håpra at legen min er villig til å følge meg litt opp på anna ein følelseslivet mitt og, for eg trur eg trenger det.
Men kva eg trur er sikkert ikkje så viktig egentlig, han skal berre gjere meg bedre. Men no skal eg høyre på det han seier...
Ellers sitt eg no her og høyrer på When you look me in the eyes om og om igjen. Guuuud eg håpar at eg nokonsinne vil oppleve det igjen...
Legg gjerne igjen kommentar
21:06
1
comment(s)
21:06
1 comment(s)
Vurderingssamtale BUP Haukeland
Ja, som eg skreiv i mitt nest siste innlegg har eg vore på vurderingsamtale på Haukeland, og som eg og skreiv då så skal eg ikkje bli innlagt. Ikkje at eg er serleg fornøgd med vurderingen da, ho hadde jo ikkje ein gong lest gjennom journalen min, og ho sa til meg, etter å ha snakka med meg ein halv time, at eg ikkje var derimert, men eg hadde lav sjølvtillit. Ja, greit nok eg har det, men ikkje så ille at det gjer meg deprimert. Eg har lav sjølvtillitt når eg er deprimert, og når eg har stabilt humør har eg heitl grei sjølvtillitt. Ho meinte det var min feil at alle trakk seg unna meg, og jo stort sett er eg enig i det, sjølvsgat er det meg det er noko gale med, men likevel.
Ho miente eg ikkje hadde fått nok kompliment, at foreldra mine på eit eller anna tidspunkt hadde svikta???? WHAT?? Det er jo liksom kanskje dei som alltid har gidd meg kompliment, men dei er blitt så van med at eg er flink at dei trur eg ikkje trenger dei lengre, men det er feil. Men no som dei prøver å gi dei blir dei overfladiske. Eg manglar positiv respons frå omgivelsene, som fører til dårleg sjølvtillit.
Eg har motstridande meiningar. Eg vil at folk skal legge merke til meg og oppførre seg litt annleis når eg er det, ta hensyn til det at eg er "deprimert", men på ei anna side så vil eg ikkje det i det heile tatt, eg vil dei skal oppføre seg slik dei gjer til vanleg. Og når folk ikkje veit korleis dei skal oppføra seg for å gjere meg fornøgd, og når dei samme itnga ikkje alltid virkar, veljer dei den enklaste løysinga, og trekke seg vekk. Og der står eg aleine og blir meir deppa. Og følelsen av at eg ikkje er god nok blir igjen stor, altså igjen seier omgivelsane til meg at eg ikkje er god nok. Ein vond sirkel...
Eg trengte ikkje innleggelse, eg trengte oppføljing, og sjølvsagt treng eg det, eg kølarar ikkje denne kampen aleine. Eg trur sjølv eg hadde hatt godt av ein innleggelse, men på ei anna side vil eg ikkje, så det er sikkert like greit. Men eg treng og læra meg og sjå livet på nytt, og kanskje eg no berre skal gripa den sjangsen..
Og tidlegare har eg nevnt at eg likte legen (psykiateren) min bedre enn psykologen min. Og ho skulle prøve og fikse det slik at han sto oppført som behandlaren min, og det er eg glad for. Så det kom jo noke godt ut av det, gjorde det ikkje?
Legg gjerne igjen kommentar
19:07
0
comment(s)
19:07
0 comment(s)
Eg feirer mitt 50 innlegg med eit bilde
Er dette for mye og forlange??
Legg gjerne igjen kommentar
18:58
0
comment(s)
18:58
0 comment(s)
Ein ny start
Har vore på vurderingssamtale på Haukeland hos BUP (det kjem eit innlegg om det seinare), men kort: Eg skal IKKJE leggast inn.
Eg har funnet ut at eg må klare og komme meg ut av dette, eg orker ikkje vera den negative jenta som aldri seier noko positivt, eg gidd ikkje meir. Eg skal virkeleg begynne og kjempa, siden ingen andre vil hjelpa meg. Eg treng ein ny start..
Ein ny start og eit heilt annleis liv. Når eg kjem tilbake fra synden skal eg sakte med sikkert klare og starte mitt gamle liv igjen. Eg skal begynne og spise sunnare, og trene meir. Eg tenkte eg skulle snakke med psykiateren min om det i morgen, og høyre om han kan hjelpe meg og legg opp eit fornufætig opplegg. Eg vil bare få eit nytt liv, ikkje noko som minner meg og det gamle. Når eg startar på ny skule vil eg prøve og skaffe meg nye venner, som ikkje minner meg og alt som VAR. Når eg skriver var meiner eg sammenburddene i det siste, dei då eg trudde eg ikkje ville klare og vera i livet mier enn ei veke til. Eg skal klare det, uansett, men eg trur eg må forandre heile livet mitt for å forandre den eine delen eg misliker med meg sjølv.
Om eg ikkje lykkast er eg redd eg vil havne uti med ein spiseforstyrrelse igjen, det er slik desse periodane byrjar. Men om eg no blir fulgt opp av psykologen min håpar eg at eg skal klare det...
Og om du lurer på kvifor det er så lenge siden eg har blogga er grunnen enkel: Eg skulle sjekka kven som huska meg. Og heilt ærleg er eg litt skuffa, for eg har ikkje fått ei einaste melding frå vennane mine på tre dager. Eg var ikkje på msn tirsdag, og Onsdag var eg pålogga (men eg var borte), og veit du, det var ikkje ein person som gadd og sjekke korleis eg hadde det, sjølv om dei visste om sammenbruddet på Tirsdagen, og at eg skulle på vurderingsamtale onsdagen. Ikkje ein...
Og det rare er at eg faktisk ikkje bryr meg så veldig mykje, eg skal ha ein ny start, men eller uten, og om dei vil oppleva den Eline dei først blei kjent med bør dei nok henga seg på før eg har fått ein ny start aleina.
Eg skal klare det, eg skal komme ut av dette helvete, om eg så skal klare det heilt på eigenhånd så skal eg kravla på alle fira, eller til og med åle meg avgårde på magen, for eg skal klare det, og denne gangen gir eg ikkje opp før eg står der som ei ny Eline. Eller den gamle Eline om du heller vil sei det. Men eg SKAL klare det.
Men btw så var det noen som husket på meg. Captured husket meg. Men egentlig så teller eg ikkje ho blandt dei som glømte meg, fordi eg veit at ho er der, meir enn meg noken andre...
Det er bare og aldri miste håpet...
Legg gjerne igjen kommentar
15:57
2
comment(s)
15:57
2 comment(s)
Eg skal jogge til eg spyr
tirsdag 15. juli 2008
Ja, akkuratt no er det alt for mange tanker i hodet mitt. Om eg dauver på veien bryr eg meg ikkje, då kan folk i alle fall skylde på hjerteinfarkt. Eg har gråten i halsen, men eg klarar ikkje grine, og eg vil ikkje ha kutt no som eg snart skal på ferie, det blir ikkje akkurat kjekt. Eg vil ikkje at dei skal minne meg på ting.
Det er så masse tanker i hodet mitt akkurat no, og eg håpar at etter ein joggetur og ein lang dusj så skal kroppen min vera roleg nok til ås skirve videre på novelle eg har begynnt på. Tiitelen er: Songen etter dine sko... Men kan hende eg endrar han etterkvart. Det er ei novelle om kva for spor eg ville ha sotte dersom eg hadde tatt livet av meg...
Men eg får gjere meg klar til ein joggetur eg då....
Legg gjerne igjen kommentar
17:23
3
comment(s)
17:23
3 comment(s)
Klaging, klaging og atter klaging
No sitt eg igjen med gråten i halsen. Eg veit ikkje kvifor, men eg veit liksom kvifor likevel. Den setningen eg skreiv tidlegare i dag har eg tenkt på i fleire timar no. Eg har snart ikkje fleire bitar igjen og miste. Snart vil eg vera eit skall som bare går rundt, eg lever ikkje lengre.
Eg er lei av folk, ein av dei siste tinga som betydde noke, eg støtar dei lengre og lengre vekk, eg vil ikkje miste folk. Eg klarar meg ikkje aleine, eg klarar meg ikkje med folk, så korleis skal eg då klara meg. Eg synker lengre og lengre ned, mister fleire og fleire bitar, og det er snart ikkje fleire og miste. Eg mister håpet, eg klarar ikkje dette lengre, fordi eg har ikkje så mange bitar igjen. Dei bitane som fremdeles er der klamrar eg meg til, men eg tvinges til å gi slipp på dei, ein etter ein.
I morgen skal eg spørre om eg kan få bytte fra psykologen min til psykiateren eg har gått til i sommar, eg trivest mykje betre med han. Men likevel, han er så jævlig perfekt for å være ærlig. Han er jævlig smart, han har kjempa for å komme dit, og i tillegg har han ein utrulig evne til å få folk til å snakke til han og når eg er der får eg følelsen av at eg er viktig og at eg på ein måte er hans einaste pasient. Det er sikkert ikkje noko negativt i det, men eg føler eg at knyttar meg for nært til ein person igjen, akkuratt som med læraren min. Og eg veit ikkje om eg klarar det igjen. Eg klarer ikkje og slippe noken sånn innpå meg igjen.
Er er nødt og slutte og snakke om det, presse det vekk, ellers endar eg med å knytte meg til folk igjen og det klarar eg ikkje. Eg er så sinnsykt sliten, sliten av å hele tiden bli såret og kjempe for å holde dagen gjennom.
I dag er ein kveld eg har porblemer med å komme gjennom, og det blir nok nokre kutt om eg ikkje faller i søvn. For dette klarar eg ikkje. Eg lengtar etter eit anna liv, noko som ikkje kjennest på denne måten...
And there we go, back to this old, well known complaining....
Legg gjerne igjen kommentar
00:01
2
comment(s)
00:01
2 comment(s)
Veit du korleis det føles å døy bit for bit, men å fortsatt leve?
mandag 14. juli 2008
Eg kom over denne steningen på nettet i dag, vil ikkje sei kor, i fare for å røpe identiteten min på dette nettstedet. Eg byrja og tenke at dette er ein fin setning for å beskirve depresjon og livet mitt.
Første biten som datt vekk for meg var at eg mista lysten til å trene. Eg hadde ikkje lyst, gadd ikkje osv.
Andre bit var leksearbeid, eg gadd ikkje gjere det fordi eg visste eg ikkje blei ferdig.
Og siden det har bit for bit dotte vekk frå livet mitt. I det siste er det lysten til å sjå folk. Eg har lyst og begrave meg under dyna fordi at eg ikkje vil møte dagen i tilfelle eg får endå ein nedtur. Eg kjenner lysten. Om ein ting går meg imot, dette heile dagen min samman. Bare ein liten ting. Om mamma eller pappa har gløymt å kjøpe nko på butikken kan eg bryte totalt sammen seinare på dagen. Synn du det høyres kjekt ut? Nei, det er ikkje det.
Så om du veit korleis det er å døy bit for bit innvendig, så veit du korleis det kjennes og vera deprimert...
Legg gjerne igjen kommentar
22:11
4
comment(s)
22:11
4 comment(s)
Vil det nokonsinne skje meg igjen?
Vil dette noesinne bli tilfeller med meg og ein annan person nokonsinne igjen. Eg har mista trua på kjærligheten etter alt som skjedde under og etter mitt forgje forhold. Eg trur rett og slett ikkje på "den rette" lengre. Men eg har framlesi ein draum om at dette refrenget kan ein gong gå i oppfyllelse for meg og...
When you look me in the eyes,
And tell me that you love me.
Everything's alright,
When you're right here by my side.
When you look me in the eyes,
I catch a glimpse of heaven.
I find my paradise,
When you look me in the eyes.
(utdrag fra Jonas Brothers- When you look me in the eyes)
Legg gjerne igjen kommentar
18:42
5
comment(s)
18:42
5 comment(s)
Tilvake til korleis eg har det
Grunne til at det ikkje har vore så mykje innlegg om korleis eg føler det den siste tida er enkel, eg har rett og slett ikkje følt noke. Eg veit ikkje om eg er glad eller kva eg no er. Litt blanda kjensler egentlig, komplisert.
Eg lev no, eg går rundt og håpar at ting snart skal begynne og bli bedre. Og heilt erleg trur eg dei snart blir det. Sidan legen min ni har begynt og gjere noke. Eg skl mest sannsynleg leggast inn, og eg trur faktisk eg gler meg, det skal bli godt, håpar virkeleg at det hjelper, for eg veit ikkje kor lenge eg orkar lengre.
Eg håpar at det snart kjem eit vendepunkt...
Legg gjerne igjen kommentar
14:13
3
comment(s)
14:13
3 comment(s)
Utdrag fra Nickelback- Savin' me
Show me what it’s like
To be the last one standing
And teach me wrong from right
And I’ll show you what I can be
Say it for me
Say it to me
And I’ll leave this life behind me
Say it if it’s worth saving me
Hurry I’m fallin’
Legg gjerne igjen kommentar
13:28
3
comment(s)
13:28
3 comment(s)
Filmanmeldelse: Om forlatelse
søndag 13. juli 2008
Orginaltittel: Atonement
Skuespillere: Keira Knightley, James McAvoy, Brenda Blethyn, Romola Garai
Genre: Drama
Handling: Direkte kopiert fra filmweb.no
Filmen starter i England i 1935, på den heteste dagen i året. I den mørke skyggen av 2. verdenskrig lever Briony Tallis og hennes familie et privilegert liv i rikdom i familiens enorme viktorianske villa.
Når familien samles for helgen, skaper kombinasjonen av den trykkende heten og de lenge fortrengte følelsene som kommer opp til overflaten, en illevarslende fornemmelse av trussel og fare. Briony, en gryende forfatter, er en jente med livlig fantasi. Gjennom en serie katastrofale misforståelser beskylder hun husholderens sønn og sin søster Cecilias kjæreste, Robbie Turner, for en forbrytelse han ikke har begått. Denne beskyldningen ødelegger Robby og Cecilias nye kjærlighet og endrer kursen på livet til alle involverte.
Min meining om filmen:
Filmen passer best for jenter/kvinner, eg trur nok menn vil finne den litt lang og uunderholdende. Eg meiner at ein bør se filmen fordi den har eit viktig budskap, ein gong kan det vera for seint og be og tilgiving, så gjer det heller med ein gong. Om du ikkje får bedt om tilgiving, vil du gå med skyldfølelse resten av livet. Filmen var i byrjinga kjedelig og langdryg, men når slutten kjem er du utrulig glad for at du har sett han. Han endar på ein fantastisk fin måte, som gjer at du gløymer alle dei gongane du tenkte at denne filmen var kjedelig, lang og utan meining.
Eg meinervirkelig at du bør ta deg tid til å sjå denne filmen, sjølv om han er ganske lang. 2 t og 10 min. Det gir deg virkelig noko og tenkje over.
Filmen har aldersgrense 11 år, pga voldscener fra 2. verdenskrig. Det er og ein ganske heftig sex scene, som er skildret på ein heilt utrulig måte. Den kunne vore tatt ut ifrå virkeligheten.
Filmen ville av meg fått terningkast:
Legg gjerne igjen kommentar
21:56
4
comment(s)
21:56
4 comment(s)
Syltetøyglasset og to kopper kaffe
Dette innlegget er direkte kopiert fra
Syltetøyglasset og to kopper kaffe:
Når tingene i ditt liv virker nesten uoverkommelig; når 24 timer pr.
døgn ikke er nok, så husk denne historien om syltetøyglasset og kaffen:
En dansk professor sto foran sine filosofistudenter. Da timen begynte,
tok han fram et stort og tomt syltetøyglass, og begynte å fylle det med golfballer. Da han hadde gjort det; spurte han klassen om glasset var
fullt, og de var enige om at det var det.
Så tok professoren fram ei eske med småstein, og helte dem ned i glasset.
Han ristet glasset lett, så steinene fordelte seg imellom golfballene.
Deretter spurte han igjen studentene om glasset var fullt, og det mente
klassen det var.
Deretter tok professoren fram ei eske med sand, og helte den opp i glasset.
Sanden fylte naturligvis de resterende hulrommene i glasset. Igjen spurte
han om det var fullt. Klassen svarte enstemmig ja.
Til slutt tok professoren to kopper kaffe og helte dem begge ned i glasset.
Hulrommet som var mellom sandkornene ble nå effektivt fylt. Studentene lo.
'Nåvel', sa professoren da latteren var stilnet av.
'Hvis dere nå forestiller dere at dette glasset representerer deres liv. Golfballene er de viktige tingene i livet, familie, kjærester, barn, helse og venner. De ting som selv om alle andre ting gikk tapt, og bare disse tingene var tilbake, likevel ville gjøre deres liv fullkomment.
Småsteiene er de andre tingene som betyr noe, sånn som jobb, hus, bil osv. Sanden er alle de andre småtingene.'
Professoren fortsatte: 'hvis dere putter sanden ned i glasset først, er det ikke plass til verken småsteiner eller golfballer.
Det samme gjelder i livet. Hvis dere bruker all deres energi og tid på de
små ubetydelige tingene, får dere aldri plass til det som er viktig for dere.
Vær oppmerksom på de ting som er avgjørende for deres lykke. Lek med barna.
Pass på helsen. Inviter deres partner på middag. Ta enda en runde på golfbanen. Det vil alltid bli tid til å gjøre huset rent og ordne avløpene.
Ta dere av golfballene først - de ting som virkelig betyr noe. Få styr på
det dere vil prioritere - resten er bare sand - og husk: Livet er kort!'
En av studentene rakte hånden i været og spurte hva kaffen representerte.
Professoren smilte:'jeg er glad for at du spør. Det er bare for å vise, at uansett hvor fylt ditt liv synes å være, så er det alltid plass til et par kopper kaffe sammen med en venn.'
Legg gjerne igjen kommentar
01:44
2
comment(s)
01:44
2 comment(s)
Eg har lyst og blogge
Eg vil blogge men har ingenting å blogge om... Så blææææ altså!
Følelsene mine kan eg ikkje blogge om, for dei er der ikkje.
Venner kan eg ikkje blogge om, for eg er lei av folk.
Musikk kan eg ikkje blogge om, fordi det er alt for mykje bra musikk ute og går.
Eg vil blogge!!!
Legg gjerne igjen kommentar
00:53
0
comment(s)
00:53
0 comment(s)
Kvifor eg ikkje liker folk som kritiserer emoer
lørdag 12. juli 2008
Før eg startar dette innlegget vil eg no sei at dette er om skikkelige emoer, ikkje fjortiss emoer som kler seg emo fordi dei syns det er tøft. Til og med ikkje eg liker fjortiss emoer.
For det første er ikkje ein emo nødvendigvis ein sjølvskadar, eg kjenner mange som fint ville gått innunder kategorien "emo" fordi dei kler seg i svart, og ikkje fordi dei er sjølvskadere. Dei fleste sjølvskaderne eg kjenner kler seg faktisk ikkje svart, ikkje at eg kjenner kjempe mange. Eg meiner at sjølvskdare og emoar er to heilt forskjellige ting, som ikkje ein gong kan sammelignest. Sevlfølgelig finnes det også emoer som kutter seg, men du kan ikkje dømme heile "folkeslaget" emoer av den grunn. Det blir jo som om eg seier at alle tyskere er nazister, fordi at Hitler kom derfrå, og det meiner eg i alle fall ikkje. Men det blir det samme.
Mest sannsynlig kjenner du ein sjølvskadar... No tenkte du sikkert på eins om kler seg i svart? Men nei, det er ikkje alltid det som er tilfelle, eg er sjølvskadar, og eg kler meg definitivt ikkje i svart. Eg viser ikkje arra til nokon, det er ein privatsak. Ein sjølvskadar vil du mest sannsynlig aldri legge merke til, akkurat som at du nesten aldri ser om ein person er deprimert etc. Sjølvskading er sjelden noko ein finn på og gjere, det henger nok dypere enn det. Det er ofte ein følge av depresjoner eller angst, fordi ein prøver å finne noko som får psykiske smerten til å gå vekk. Og da er ofte fysisk smerte ein mykje betre løysing for dei som sliter psykisk. Folk forstår ikkje sjølvskadare, meiner at dei er svake, men dei har ikkje peiling. Dei vil leve, dei skadar seg sjølv fordi dei ikkje ser noko anna løysning som ikkje har dødelig utgang. Og tru meg, eg har vore der så mange gonger sjølv, og sjølvskading er ikkje eit tegn på svakehet, derimot er det eit tegn på mot, mot til å kjempe videre. Ingen av dei eg kjenner som er sjølvskadare er svake, dei er derimot nokre av dei modigaste personana eg har vore borti...
Ein emo er ein som hører på gothisk rock og kler seg gothisk, om eg skulle sei det, eg finn ikkje ein annan måte og sei da på. Eg meiner at dei skal få utrykke interessene sine på den måten dei vil uten at dei automatisk skal bli stempla som ein sjølvskadar. Selvfølgelig finnst det sjølvskadare blandt emoane og, men ein skal ikkje slå alle under ein smekk fordi ei person er det. Det blir jo som og sei at alle tyskere er nazister fordi Hitler var nazist og kom fra Tyskland. Eller som og sei at alle nordmenn er bønder og bor på gårder, fordi nokon gjer det. (Det siste eksepelet var dårlig, men likevel) Doke tar poenget mitt sant?
Så i framtiden prøv og skille mellom sjølvskadare og emoar, og slutt og sjå ned på nokon av dei. Dei er like mykje verdt som deg....!!!
Legg gjerne igjen kommentar
19:09
8
comment(s)
19:09
8 comment(s)
Livshistorien min
Eg blei innspirert av bloggen tin Randi, der ho skreiv litt om oppveksten sin og slkt, så no hermer eg;)
Eg blei jo født ein gong i byrjinga av 1992, og eg har forstått det slik at eg var ei ganske vilter og travel jente heilt siden eg vart født. Eg har vore heldig med foreldra mine har det alltid vore sagt, og ja eg har vel det, sjølv om eg ikkje ser det akkuratt no. Det er ikkje så veldig masse og sei om meg før morfaren min døyde då eg var 6 år, så eg husker det ikkje så godt. Eg visste ikkje ein gong kva døden var den gongen. Men eg husker at eg alltid pleide å spille kort med han når eg var der, han hadde vore sjuk i mange år. Når han døydde fekk eg dårlig samvit fordi eg hadde juksa nokre gonger når me spelte kort, men eg trur nok at eg er kvitt han.
Allerede eit par år etter dette byrja eg og få slike merkelige kjensler, av at eg var rar/spesiell/hjernaskada og lignande ting. Eg trudde at alle som var rundt med oppførte seg falsk når dei var med meg fordi dei hadde fått beskjed om det fordi eg var anneleis. Den følelsen har alltid hengt med meg, men ikkje så sterkt lengre. Men eg trur at dette var det første tegner på depresjoner hos meg, eg kunne gå i lange perioder, ofte fleire veker der eg følte meg rar. Når eg fortalte det til moren min sa ho: "Du berre innbiller deg ting Eline." Så då følte eg mer rarare.
Seinare mot slutten va barneskulen, kanskje 6-7 klasse byrja eg og sjå på kroppen min. Allerede då var eg kommen langt i puberteten og eg følte meg feit i forhold til alle dei andre jentene. Eg slutta og eta, spiste emkelte dagar berre ein youghurt. Eg drakk berre vatn og light brus, som ikkje hadde kaloriar. Den første depresive episoden kom vel i 7.klasse, når me skulle ut av barneskulen. Eg gret meg i søvn kvar einaste kveld dei to siste månandene på skulen. Eg var her knytta til ein lærar, ikkje sånn at ho visste så veldig mykje om meg, men eg viste at ho var der dersom eg trengte ho, og eg trudde ikkje eg ville støte på ein slik lærar igjen, men det viste seg og vera feil.
Når eg byrja på ungdomskulen byrja ting og ordne seg for meg, men sommaren før 8. hadde eg byrja og kasta opp kvar gong eg spiste noke. Det fortsatte eg med minst eit halvt år. Eg var ganske tynn på den tida, eg trur eg var på mitt tynnaste nokonsinne i 8. klasse, sjølv om eg ikkje var direkte slank. Eg likte i byrjinga ikkje lærarene, me hadde to kontaktlærare i kvar klasse, og eg tykte mine var litt sære begge to. Ho eine kjente eg frå før, og eg tykte ho oppførte seg annleis på skulen enn ho gjorde til vanleg, men det ser eg no at er heilt naturleg, ein må skille jobb og privatliv veit du...
I 9. klasse var eg hos legen og fekk p-piller. Ikkje for det det formålet at eg skulle kunne ha sex, men fordi eg aldri hadde regelmessig mens, og det var noko gale med hormona mine. Eg husker ikkje heilt. Allerede i Januar-Februar i 9. klasse byrja eg og å bli deprimert og eg datt lengre og lengre ned. Eg fortlte det ikkje til noken. Men eg byrja og ute dårligere på fotballen, fordi eg ikkje orka, såg ikkje meininga. Eg som tidlegare hadde vore toppscorar og ein gog spelar var ikkje lengre førstvalget til å byrje og spille. Det braut meg enda lengre ned, fordi fotball hadde over lang tid vore ein ting eg såg fram til, fordi eg visste eg var god. Men sånn var det ikkje lengre, så eg trivst ikkje så godt med det lengre...
I slutten av 9.ende rett før sommareferien slutta eg på p-piller, fordi eg fortalte mamma at eg var deprimert, ho meinte det ikkje var nokon grunn til å gå til legen, kva kunne han gjere for noke liksom?
Etter ein lang og tøff sommerferie var det tilbake på skulen, starta 10. klasse og eg kjente at presset blei større, dette var det siste året og karkaterane var viktigare. Dei to første månendene var greie, då gjekk eg på skulen, gjekk heim igjen, satt på dataen og grein meg i søvn. På skulen virka eg normal. Så skulle me på leirskule, og det var kanskje det som førte til at eg etterkvart fekk hjelp. Eg klarte ikkje halda maska i ei heil veke, og derfor byrja eg og grine. Bestevenninna mi ville ha meg til å snakke med noen, og jammen meg klarte ho det. Det var kanskje det eg trengte, ei som pressa meg. Så eg endte opp på rommet til kontaktlæraren min, og eg snakka med ho to kvelden i løpet av den veka. Ho blei overaska når ho fekk vite korleis eg hadde det. Det var vel ikkje slik ho hadde forestilt seg den skuleflinke jenta som alltid smilte. Det var vel ho som dreiv meg videre og slikt etterkvart.
Nokre veker før jul måtte eg har ein prøve på einerom med ho, fordi eg hadde vore vekke den dagen dei andre hadde hatt prøven. Når eg var ferdig med prøven spurte ho om eg hadde det bedre, og ho er ein sånn perosn ein ikkje klara og lyge til, så eg sa nå korleis det var. Ho holdt meg igjen der ganske lenge den dagen, så eg slapp dei andre timane. Ho sa eg kunne komma og snakke med ho om eg ville det. Og ein gong eg virkeleg var nedfor tok eg mot til meg og gjekk opp på kontoret hennas. Det burde eg ka nskje aldri ha gjort, men eg er likevel glad for at eg gjorde det. Ho skulle visa seg go vera heilt anneleis enn eg hadde forestilt meg. Eg klarte og åpne meg om korleis ting virkeleg var, det var ikkje vanskeleg når det gjaldt ho. Ho var bare sånn ein åpna seg for, ikkje noko anna måte og sei det på. Siste dagen før jul fekk ho meg til å gå ned til helssøster. Helsesøter gadd ikkje ein gong høyre på det eg a, ho berre sendte meg vidare til legen, og eg fekk time i Januar, men den visste seg og bli utsatt til Februar.
Den legetimen blei vendepunktet. Eg kom inn og bare byrja og grina. Eg trur eg satt der sikkkert ein halv time mens tårene bare rant. Første steget mot å få hjelp var tatt. Eg fortsatte og snakke med læraren min, og etterkvart blei det nesten fast ein gong i veka. Eg kunne jo fritimane hennar betre enn ho kunne sjølv kunne etterkvart. Eg knytta meg til ho, meir enn eg hadde gjort til nokon andre. Og når meg skulle slutte på ungdomskulen grudde eg meg ikkje til å ikkje sjå dei andre igjen, eg grudde meg fordi eg trudde eg ville miste kontakten med ho. Men det gjorde eg ikkje, eg sender framleis meldingar og e-post med ho, og eg blir glad kvar gong eg ser at det er liv i ho.
Legen henviste meg først til psykolog, så seinare til bup, når det kom meir frem kva eg sleit med. Det var rundt disse tiden er skada meg sjølv for fyrste gongen, fordi i byrjinga blei ting berre verre, men etterkvart roa ting seg heldigvis. Hos bup fekk eg ein psykolog, men eg fekk betre kontakt med legen eg har gått til no i sommar, så eg skal spørre om eg kan bytte, slik at eg kan gå til han fast.
Eg skal mest sannsynlig leggast inn snart, i løpet av sommerfeiren, og eg veit ikkje eg. Eg vil få orden på livet mitt, og derfor trur eg det kanskje er best og bli lagt inn...
Så her var ein del av livet mitt i alle fall, og det var faktiks litt deilig og skirve om det;)
Legg gjerne igjen kommentar
15:31
2
comment(s)
15:31
2 comment(s)
Då var det på han igjen
Der var det på han igjen, down there. Eg kjenner til det så godt, eg veit eg kjem gjennom det, så kva er da vitsen med at nokon gidder og bruke tida si på og sitte og hjelpe meg. Eg veit eg kjem meg gjenom, det må da dei og ha lært seg etterkvart. Eg klarer meg aleine, det er slik det funker...
Lysppunktet i dag har vært legetimen min og e-posten eg fekk fra min gamle kontaktlærar, det er sånne små ting. Eg gler meg allerede til neste legetime, då må eg huske å spørre om eg kan bytte til legen (psykiateren), eg har gått til mens psykologen min har hatt ferie. Eg liker han betre, eg syns han er enklere og snakke med, og han kjenner meg betre enn psykologen min gjer, mest av alt fordi det er han eg har gått hos no mens ting har stått på som verst. Så eg vil heller ha han enn ho, det er ikkje nagtivt meint mot noken då...
Men eg vil nok komme meg gjennom det, ikkje bekymre doke...
Legg gjerne igjen kommentar
01:05
0
comment(s)
01:05
0 comment(s)
Å finne bh er eit helvete!
fredag 11. juli 2008
Eg skulle ha meg ny BH i dag, ja det er kjekt, spesielt når mora mi skulle betale. Men eg ante ikkje at det var så slit og finne ei som passet heilt. Eg har tidleggare ikkje vore så nøye, ting har sotte fint og godt på meg i 80C, men neida, 80 rundt er for stort. Så eg måtte finne i 75C eller D. Eg ligg midt innimellom C og D, og det er litt kjippt. Eg skal aldri meir kjøpe Bh, ikkje før dei tre brukbare eg har no ikkje henger sammen lengre. Eg endte opp inne på den fyrste butikken eg var på, og endte opp med den første BHen eg prøvde, typisk. Eg fekk ikkje den med ein gong fordi mamma tykte han var dyr, og eg er enig. 360 kroner for eit plagg ingen ser, det er litt dyrt ja...
Men resten av dagen er eg ganske fornøgd med, fått meg fem nye topper, to av dei er einsfarga singletter som eg trenger til å ha under då. Ei bukse, eit skjørt og ein BH. Eg er fornøgd eg....
Men fy faen, pupper er eit slit, skulle av og til ønske at eg ikkje hadde dei... Men likevel, eg liker puppene mine, så det var vel verdt det, men ALDRI meir dette året...
Legg gjerne igjen kommentar
18:41
3
comment(s)
18:41
3 comment(s)
Eg er lei for det
torsdag 10. juli 2008
Sorry, dypespor, for det eg gjorde i går, eller sa blir vel rettere.
Eg veit ikkje heilt kva som gjekk av meg, men eg var landt nede sjølv, og eg følte bare at det blei nok for meg med meg sjølv. Det var ikkje det at eg ikkje ville vera der for deg, men der og da klarte eg ikkje hjelpe deg fordi eg var så langt nede sjølv. Eg sa sikkert ting eg ikkje burde sagt, men det var ikkje det eg meinte som kom ut, og når du da misforsto ting jeg sa ble ting verre.
Men noen ganger trur eg kvar og ein av oss for nok med oss sjølv. Og når begge er nedfor samidig funnker ikkje det så veldig bra. Du er ein av dei beste vennane eg nokonsinne har hatt, og det du gjorde for meg (du veit kva eg siktar til), har ingen nokonsinne gjort for meg tidleare. Og eg føler at eg aldri kan måle meg med det du gjorde for meg da. Men det betyr ikkje at eg ikkje eg glad i deg, for det er eg. Du er den eg har blitt mest glad i over så kort tid, og eg VIL IKKJE MISTE deg, sjølv om eg kanksje ikkje kan vera der når du trenger meg mest...
Legg gjerne igjen kommentar
22:45
0
comment(s)
22:45
0 comment(s)
Lei av litt av kvart
onsdag 9. juli 2008
Eg er lei av litt av kvart egentlig. Fyrst av alt eg er egentlig litt lei av folk, det er ikkje noko negativt med doke eller noke, men det blir litt mykje nokre gonger. Eg føler at eg alltid lesser problemene mine på alle andre. Eg klarer ikkje alle andre sine problem oppå mine egne for tiden, eller det er ikkje noko galt med det at dei åpnar seg for meg. Men eg kan ikkje hjelpe dei derosm dei ikkje vil ta imot hjelp. Dei motseier alt eg seier på ein måte, og då blir eg heilt motlaus sjølv, og det ødelegger dagen min. Om dei har bestemt seg for å ikkje ta imot råd, vil dei ikkje gjere det heller, det er i alle fall slik eg er. Så om ein bestemmer seg for å ikkje ta imot råd, så la vere og sei noke. Kanksje eg hintar til meg sjølv no, eg veit ikkje eg. Men det er ikkje meint for å såre nokon, for eg trur kanksje det er ei som vil føle seg litt truffet, men eg kan liksom ikkje sei noko anna enn det eg meiner, og trur eg sant. Det hadde ikkje hjulpe om eg hadde sagt meg enig i at livet suger heller da. (sorry for rotet)
Eg er lei av å ha ferie. Ferie er ikkje noko for meg, eg liker skulen, og eg savnar han. Eg kunne trengt nokre dagar med skule no, kanskje ei veke. Men problemet er at eg ville ikkje at den veka nokonsinne skulle tatt slutt, derfor ville eg blirr deprimert, ergo: kanskje ikkje nokon god ide. Eg er rett og slett bare lei.
Eg er lei av å vera med folk, lei av å snakka med folk, lei av å gå rundt foreldrene mine heile tida. Ikkje fordi det er noko gale med dei, men eg trenger tid for meg sjølv, og i det siste har det vore ganske travelt, ikkje sånn veldig mykje folk eller noe, men denne periodene trenger eg meir tid for meg sjølv enn eg pleier å trenge... Det er lsik eg er... Men eg gler meg til i morgen, så ikkje noko og bekymre seg for der (til deg eg skal vera med i morgon).
Eg veit ikkje, eg er lei...
Legg gjerne igjen kommentar
22:05
3
comment(s)
22:05
3 comment(s)
Eg er forvirra
Eg veit ikkje eg lengre, om eg er lykkeleg, trist, lei eller om eg rett og slett gir faen. Eg kom inn der eg ønska. På 2.valget da, men det er egentlig det eg ville mest, så det er greit. Almenn altså. Eg er glad for det, men eg likevel ikkje fornøgd, det er så mykje for tiden...
Eg er rett og slett forvirra...
Legg gjerne igjen kommentar
17:25
0
comment(s)
17:25
0 comment(s)
Eg skal byrja og skirve igjen
tirsdag 8. juli 2008
Ja, eg skal byrja og skrive igjen, eg gler meg allerede. Om doke er inntrisert i å lese det eg skriv, kan doke sende ein e-post til meg (på ei e-post adresse som snart vil bli lagt ut her dersom doke lurer på noko eller vil ha perosnlilg kontakt med meg. Den vil være ein del av bloggen og ha sammenheng med den, eg vil framleis vera ganske anonym, sånn utenfor det miljøet eg allerede er i)...
Eg gler meg, håpar skrivegleden min kjem igjen...
Legg gjerne igjen kommentar
01:06
2
comment(s)
01:06
2 comment(s)
Som natt og dag
Eg er som natt og dag. Eg tenkte på det her eg satt og stirra i veggen (ikkje at eg stirrer i veggen eller noko, men eg syns det pass inn her).
Dag: Når eg er ute eg er like blid som ein fin solskinnsdag, eg klarer til og med overbevise meg sjølv om at eg er det nokre gonger. Eg prøver å skjule det eg egentlig føler. Det er lsik eg er. Mange seier eg er veldig åpen om problema mine, men det er eg ikkje. Det er til ein viss grad, litt sånn humoristisk, eg prøver å spøke dei vekk. Når eg er "åpen" om det kjennes ting litt lettare, for ei stund. Eg føler folk forstår meg bedre, men egentlig gjer dei ikkje det. Problemene forandrer seg frå dag til dag, derfor kan doke ikkje sie at doke veit kav dei går ut på, det veit eg ikkje sjølv ein gong...
Natt: Når eg er aleine er eg ofte like svart som natten, og eg er vanskelig å finne i mørket. Eg gøymer meg for alt eg ikkje vil møte. Men når eg flrst møter det, møter eg alt på ein gong. Eg treng den tida for meg sjølv, ellers klikker eg tulling. Noko som ikkje ville vore ein hyggeleg opplevelse for dei som var tilstades...
Eg er som dag og natt, og ein sjelden gang kan du se begge sidene av meg samtidig. F.eks ein gong eg sto ute i regnet og hylskreik fordi ein gutt hadde såra meg dypt (eg er flink til det), då log eg og grein om kvarandra. Hulka og datt sammen på ein gong... Det er best og ha dagen for seg sjølv, og natta for seg sjølv, det er tryggast, dei to miksa sammen er ikkje ei god løysing....
For et rotete innlegg, føler at det er skriv gir lite meining...
Legg gjerne igjen kommentar
00:57
0
comment(s)
00:57
0 comment(s)
Eg veit folk vil reagere no
mandag 7. juli 2008
Men i dag sprekk eg, i dag føler eg ingenting, eg treng og føle...
Eg var i betre humør etter eg hadde vore hos bup i dag, men no er det vekke. Eller vekke og vekke, det er ikkje kjensler der i det heile. Eg treng og føle noke. Eg skal prøve og unngå og gjere det, men eg orkar ikkje ei til natt uten søvn og eg orkar ikkje ein til morgon der det ikkje er nokon vits i å stå opp... I natt skal eg søve, eg drit i om det ikkje blr nokon god natts søv, eg er nødt og sove....
So I use the only thing I know will help me through this pointless night...
Legg gjerne igjen kommentar
21:17
1
comment(s)
21:17
1 comment(s)
Hore
Eg har visst fått rykte på meg for å vera hora, så doke kan då dømme sjølv...
Utdrag fra wikipedia.no: "Prostitusjon er salg av seksuelle tjenester mot betaling eller for andre gjentjenester. En person som selger seksuelle tjenester kalles en prostituert. I en mer generell betydning av ordet kan ethvert salg av tjenester til et formål ansett som uverdig betraktes som prostitusjon." Ein prostituert er det samme som ei hora...
Og eg har definitivt ikkje tatt betaling for noken ting, altså eg er ingen hora...
Legg gjerne igjen kommentar
00:27
3
comment(s)
00:27
3 comment(s)
Fjortiss
søndag 6. juli 2008
Det var ein som kalte meg fjortiss her for ei veke siden ca, og eg ser ikkje på meg sjølv som fjortiss, seriøst så er eg ikkje ein fjortiss, eg har mine dagar, men eg er ikkje fjortiss likevel. Men det at han sa det fikk meg til å innse noko eg ikkje har innset før, eg oppfører meg annleis når eg er med folk, eg meiner alle folk, ikkje berre folk eg ikkje kjenner. Eg oppfører meg annleis med folk eg kjenner og, fordi eg ikkje vil vise meg slik som eg er. Eg blei såra når han kalte meg fjortiss, fordi eg forsto at eg oppfører meg annleis med folk.
Eg kan ikkje bli sur eller såra kan eg, fordi det er ikkje meg det er snakk om, det er den personen dei trur eg er. Eg blir skikkelig utadvent og seier masse kjempe dumme ting som virker heilt fjortiss, men det er egentlig ikkje det er vil fremstå som, det blir berre slik. Eg er redd for at dei skal sei noko som kan såre den virkelige meg, eg klarar ikkje vise den personen. Den egentlige meg er svak, hadde ikkje tålt og fått slengt ein negativ ting i andletet, då hadde eg brutt sammen. Tenk om folk ikkje liker den personen eg er. Eg veit jo ikkje kven den personen er sjølv ein gong, fordi eg er redd for at eg ikkje skal vera tilfreds med den personen sjølv. Dette er forvirrande.
Men eg er ikkje fjortiss, og eg skla prøve og endre det bildet han fekk av meg, for uansett kor myekje eg prøver å overbevise han om at eg ikkje er fjortiss, funkar det ikkje. Neste gong eg ser han skal eg visa hand en verkelege meg, og om han ikkje liker den perosonen får han berre takla det.
Legg gjerne igjen kommentar
23:14
4
comment(s)
23:14
4 comment(s)
Nytt utseende på bloggen
I dag har eg endra utseende på bloggen min, og eg har laga det sjølv. Eg er kjempe fornøgd, det blir skikkelig fint tykjer eg. Så kva tykjer doke andre?
Eg liker det at layouten sier noe jeg føler er utruleg sant, musikk kan få deg til å glemme tid og sted og til og med den smerten eg ikkje klarar og fjerne på nokon andre måtar. Og i den anledning tenkte eg at eg skulle leggje ut ein song, siden layouten handler om musikk.
Avril Lavigne- Innocence
Denne sangen er utrulig fin, eg er utrulig glad i den, eg pleier å høre den når eg i ein slags rykkerus, glad men på ein veldig rolig og harmonisk måte. Eg pleier å syne med av full hals...
derosm du vil ha teksten finner du den her:
http://artists.letssingit.com/avril-lavigne-lyrics-innocence-pb2m61k
Kjem sikkert eit til innlegg litt seinare i dag. Faktisk kanskje heilt to innlegg, har ein del på hjertet i dag;)
Legg gjerne igjen kmentarer om kva du tykjer om den nye layouten min<3
Legg gjerne igjen kommentar
22:07
1
comment(s)
22:07
1 comment(s)
Kos!
Kva som kjennetgner kos, det er dette. Sitte på ein terasse med tre venner og bare snakke. Me har sotte fleire timar i strekk, og eg har ikkje hatt det så kjekt på LANG tid. Dette var noko eg trengte, lyse opp i kvardagen som til vanleg er ganske trist og kjedelig. Eg har hatt ein kjekk dag i dag...
Dette er det som kjennetegner KOS... Eg liker og kose meg...
Legg gjerne igjen kommentar
01:21
6
comment(s)
01:21
6 comment(s)
Lønnen til partiledere
fredag 4. juli 2008
At pariledere på stortinget skal tjene ein del meir enn gjennomsnittet i eit land er eg enig med, men det får da være grenser. Dei som leder landet vårt og skal bekjempe fattigdom skal tjene ein million, meiner du det er rettferdig? Det er die som skal bekjempe fattigdom i landet vårt også skal dei tjene 1 million når dei har fått alle tilleggene sine. Eg meiner at 659.000 er nok, det er nok til å leva eit heilt greit liv, så mykje har ikkje begge forldrene mine til sammen ein gong, og me klarer oss heilt fint.
Dei som styrer landet skal gå foran som eit godt eksempel, penger er ikkje alt. Og når Siv Jensen seier ho fortjener lønna si fordi jobben hennas er veldig strevsom. Kva med dei som jobbar på skuler, barnehagar eller lignende. Eg bruker dette som eksempel fordi eg vil jobbe der ein gong seinare i livet. Dei får kjeft, blir mislikt, får dårlig rykte osv. Men dei står på dag ut og dag inn, og det pga ein ting, fordi dei har valgt yrke sjølv, og dei brenn for jobben sin. Ein lærar tjener vel mellom 250.000-400.000 avhengig av kor mykje han/ho jobber, og det er lite. Eg meiner dei har lite lønn. Så doke får faen meg gjere som doko seier doke skal gjere, gjøre dei fattige mindre fattig og dei rike mindre rike, då er det ikkje vits i å bruke pengane til landet vårt på dei øverste ledarane...
Legg gjerne igjen kommentar
21:15
0
comment(s)
21:15
0 comment(s)
Eg treng nokon og leva for
Ja, rett og slett treng eg nokon og leva for, eg treng nokon som treng meg, nokon som gler seg til å vera med me gog ikkje berre gjer det fordi dei må. Mange trur eg har nok med mine egne problemer, men det er fkatisk ikkej sant. Dersom doke åpner doke for meg gjer doke ikkje ting verre, doke gjer itng edre, då føler eg meg som ein god venn, ein doke kan stole på og som ein betydningsful person. Det gjer eg ikkje om doke lar vera og fortellje meg ting fordi doke trur eg har nok med meg sjølv. Nokon gonger har eg nok med meg sjølv, men det er bare i de dypeste daler. Akkuratt no er eg i ein sånn dal, men no treng eg faktiks at nokon viser at de treng meg, ikkje berre sei at dei ikkje kan klara seg uten meg. Eg treng noko/nokon og leva for...
Så ikkje syns synd på meg, vis heller at du treng meg så eg har noko og leva for...
Legg gjerne igjen kommentar
20:53
2
comment(s)
20:53
2 comment(s)
Alle feilene eg har gjort
Eg dveler med feilene eg har gjort, kanskje fordi eg ikkje klarer og skille meg vekk fra dei personanae som stadig vekk minner meg på dei feila. Dei meiner dei berre er min feil, men ein del av dei er ikkje berre det. Eg veit det blir feil og skylde på andre, mine feil er mine feil, og dei er som oftast min feil. Men nokre feil er det fleire som er innblanda inn, feil som ikkje hadde skjedd dersom den andre parten ikkje var innblanda. Eg er no offisielt kalt ei hora av x-en min. Ja, kanskje det var ein feil og fotelle til han kva som hadde skjedd. Men det var nok til det beste uansett, han ville sikkert funne det ut, rykter går veit du.
Fy faen, eg må slutte og dvele med feilene eg har gjort. Kutta dei som aldri sluttar og minne meg på dei ut av livet mitt. Men eg klarar ikkje, dei betyr for mykje.
Kanskje eg ikkje er moden nok til å sjå det eg alltid seier til alle andre. Ein feil er noko ein har gjort, ikkje noko ein kan gjera noko med. Ein må læra seg og leve med dei, og bli sterkare. Men nokon gonger er det bare vanskeligere enn det høyrest ut når eg seier det til alle andre...
Eg skulle ønske eg ikkje gjorde feil...
Legg gjerne igjen kommentar
19:23
1
comment(s)
19:23
1 comment(s)
Lei av å kjempe
torsdag 3. juli 2008
Det kjenne ut som om eg kjemper ein endeslaus kamp. Først eit skirtt frem så to tilbake igjen. Eg tipper alle har hatt den følelsen. Det er ein forferdelig følelse. Du kjenner at endelig har du kommet litt lengre enn du hadde uken før, også dett du enda lengre tilbake enn du var uken før. Eg føler eg kjemper ein kamp mot noko eg ikkje kan vinne over. Kan eg nokonsinne klare og overvinne det. Er eg sterk nok. Det er noe som har taket over meg, kan nesten sammenlignes med når ein elsker nokon. Det tar lang tid og komme seg over det, og når ein først har komt seg over det kan ein ikkje gløyma. Eg kan aldri gløyma det eg har vore igjennom, det blir for vanskelig. Eg håpar eg alltid vil ha det med me gosm eit minne om kva eg har vore igjennom, og at det kan hjelpe meg og forstå andre som sliter. Ein gong...
Eg kjempar ein kamp for å komme forbi noko eg kanskje ikkje vil forbi. Min tristhet er den einaste plassen eg er trygg for tiden. ja, det virker rart, når eg er der vill eg så gjerne vera lykkeleg. Men det går ikkje, det er ikkje slik det er for meg for tiden, eg har den motgangen med meg kvar einaste dag. Forestill deg ein dårlig dag, der håret ditt ikkje ligger rett, du har fått ei stor kvise midt på nesen eller noe i den duren, du føler at alt går mot deg. Slik føler eg det kvar dag. Men eg vil ikkje at nokon skal syntast synd på meg, det er det ingen vits i. Når eg har lært nok trur eg at eg klarar og kjempe meg forbi det, eller lære meg og leve med det. Forhåpentligvis kanskje bli heilt kvitt det, men det verste er at eg ikkje veit om det er det eg egentlig vil. Eg veit kva som skjer når eg er deppa. Eg veit korleis eg skal takle det, veit korleis eg skal komma meg til neste dag.
Den siste perioden har vore mykje verre enn den andre, fordi eg har mista minst tre av dei personane som betydde så mykje for meg. Først og fremst kontaklæaren min, som eg skreiv eit innlegg om i går. Eg svaner ho meir enn du anar, ho var viktigare enn eg liker og inrømme for meg sjølv. Eg var trygg på at når eg var komen meg igjenom det verste kunne eg snakke med ho om kva som hadde skjedd, men den tryggheten har eg ikkje lengre. Har ikkje den tryggheten om at ho er på skulen kvar dag, og at ho ikkje hadde sagt nei til å bruke fritimene sine på meg...
Ein gong skal eg bli sterk nok til å komme gjennom dette...
Legg gjerne igjen kommentar
23:27
1
comment(s)
23:27
1 comment(s)
Det som gjer kjærlighetssorg vanskelig å takle
Første gangen jeg hørte denne sangen var på bloggen til ei eg nett så vidt kjenner, så all kreditt til ho. Men den sangen gjekk rett i hjertet på meg. Kanskje mest fordi det var rett etter eg hadde fått hjertet mitt knust, av meg selv og min dumskap. Så her er videoen:
Elsker denne sangen, den beskriver følelsene mine så utrulig godt for tiden..
Legg gjerne igjen kommentar
15:13
0
comment(s)
15:13
0 comment(s)
Meg og mitt merkelige forhold til folk med blondt hår...
Haha, dette byrjarog bli meir enn bare ein rekke tilfeldigheter no. Igjen har eg klart og åpne meg for ein med blondt hår. No snakker eg ikkje om folk som har farga håret blondt, eg meiner skikkelig blondt hår, ekte blondt. Det er utruleg merkelig. Først var det bestevenninna mi, som er naturlig blond. Hun har no farga det da, men likevel, ho har eg åpna meg for. Kontaktlæreren min på ungdomskulen har eg åpna meg for, ho er blond. Gutten eg var forelska i, men seinare ødela alt med, var og blond. På slutten av skuleåret når me skulle velje eksamenspartnar endte eg opp med ei om var naturlig blond, og det endte kjempe bra, og vi gjekk kjempe godt overens. Og no den siste, legen min, som og er naturlig blond. Haha, dette kan ikkje lengre vera tilfeldiheter. Eg er svak for blonde folk...
Så kanskje blonde folk ikkje er så dumme likevel, dei klarar i alle fall og tvinne meg rundt lillefingeren... Haha...
Legg gjerne igjen kommentar
12:31
0
comment(s)
12:31
0 comment(s)
Savn
onsdag 2. juli 2008
Savn er noe drit, men det er menneskelig. Eg svaner min aller beste støttespiller noensinne, eg svaner ho så det gjer vondt i magen. Læraren min, kontaktlæraren min på ungdomskulen. Eg snakka med ho om alt, også plutselig er ho der ikkje lengre. Eg treng og snakke med ho, treng og få den positiviteten over på meg igjen. det smittende humøret. Eg treng nokon som bryr seg...
Ja, eg sender e-post med ho, men nei det er ikkje det same. I levande live pleier eg alltid og bruke ironi og det samme gjer vel egentlig ho, men når ein skirver kan ein ikkje bruke ironi, og det suuger. Eg treng den tryggheten om at hun var der kvar einaste dag, eg viste at når helga var over ville hun vera der og spørre korleis eg hadde det.
Når eg går til bup, håpar eg sånn liksom at eg tilfeldigvis skal støte på hun. Og eg blir omtrent skuffa når eg ikkje gjer det. Bare det og se at hun fremdeles lever hadde liksom vore kjekt. Eg veit ikkje om eg ville klart og sagt noko, midt inne på eit handlesenter liksom, men likevel. Då kunne eg sett om hun virkeleg lurte på korleis eg hadde det, og ikkje berre om det var nokre tomme ord i ein tilfeldig epost, skrevet med hastverk, og fordi hun følte seg nødt.
Eg håpar ikkje det er slik det er for ho, eg skulle så inderlig ønske at eg visste at ho brydde seg, men det veit eg ikkje for å vera ærlig. Eg anar ikkje, ikkje no lengre, før visste eg, eller eg trudde eg visste. Då kunne eg tolke kroppspråket hennas på om ho brydde seg, det kan eg ikkje gjennom nokre ord som er skrevet ned i ein e-post...
Savn er ein kjiip følelse... Eg savner ho....
Legg gjerne igjen kommentar
22:38
2
comment(s)
22:38
2 comment(s)
Erlend Bratland
tirsdag 1. juli 2008
Først av alt så er det no ei stund siden Erlene vant norkse talenter, men fy faen for ei stemme. Dette er ikkje det beste eg har høyrt han ei gong, men han synger konge bra. Eg er stolt over å bo i samme land som han!
Legg gjerne igjen kommentar
18:11
0
comment(s)
18:11
0 comment(s)
Rotete innlegg
Tviler på at dette innlegget her blir særleg ryddig egentlig, men det får no berre bli sånn som det blir.
I går var eg hos legen (BUP), og eg er overaska over kor lett han er å snakka med. Og eg som aldri pleier og åpne meg for menn, men med han her har eg gjort det. Eg gler meg til å komme til han fordi han seier ting på ein slik måte at eg forstår at det eg tenkjer er heilt feil. Det er ikkje nokon hemmelighet at i det norske samfunnet er psykiskesjukdomer/lidelser eit tabu-tema, altså noko ein ikkje snakkar om. En egentlig burde det har vore slik at fyskiske ting snakke ein ikkje om, og psykiske ting snakke ein om. Veit du kvifor? Fordi ein mann på 40 år som har hatt hjerteinfarkt, fekk det mest sannsynleg sjølvforsynt, pga dårlig kosthold, lite trening som fører til overvekt som da er ein risikofaktor. Ja greit, arv har og mykje og sei, men han kunne ha motvirka det med å endre livstil. Ein som sliter med depresjoner til dømes, er ikkje skyldig i det selv. Det er jo sant det da. Det kan være vanskelige ting ein har vore gjennom og sånn som har utløst det, men som oftest er det ikkje sjølvforskyldt. Eg skal ikkje sei at ingen depresjoner er sjølvforskyld, men dei fleste er noko ein ikkje har nokon inverknad på. Og det fekk meg til å tenke....
I Russland får du deg aldri jobb om du blir innlagt på osykriatisk sykehus, da er du rett og slett ute av samfunnet. Dersom du blir lagt inn i Norge, er ikkje det noko ein går rundt og skryt av, men du er da ikkje ute av samfunnet. Eg er glad eg bur i Norge, siden eg mest sannsynleg skal leggast inn;)
Han sa og ein anna ting, det er lovlig og vera trist. Det er slik du er akkuratt no, så ikkje prøv og lure deg sjølv. Du skal ikkje gå rundt og vera trist heile tida, men når du er aleine skal du la deg selv få lov til å vera det. Og så kan du byrja og gleda deg til det ein gang vil gå over. For ein gong vil det det....
Så eg gler meg til den gongen eg kan vera lykkjeleg....
Legg gjerne igjen kommentar
16:23
3
comment(s)
16:23
3 comment(s)