Prøve å få ut litt følelser...

Dette blir vanskelig, fordi eg veit liksom ikkje heilt korleis eg skal få det ut. Men det er ein del ting for tida, som skjer rundt meg, eller kanskje ikkje så mykje, men...

Poenget mitt er at no som skulen har starta igjen er eg sliten, både psykisk og fysisk. Eg føler at eg ikkje driv med noko meiningsfullt i løpet av dagen. Om eg skla fortsette slik i tre år kjem eg til å bli utbrent, for det er eit slit. Når eg kjem heim frå skulen sitt eg på pcen, ser på tv og er kanskje litt ute, trener eller noko. Kan komme til lyse punkt der eg faktiks klarar og lesa nokre sider i ei bok. Ja, som om det er bra, kven klarar ikkje å lese nokre sider i ei bok? Eg klarte ikkje det fr, eg klarte rett og sett ikkje konsentrere meg i det heile. Det var berre slik ting vart. Siden eg byrja på skulen har eg grene ein gong, fordi eg klarar ikkje tenkje på korleis eg føler meg. Eg taklar ikkje eit sammanbrudd på ein kvardag for då orkar eg ikkje å stå opp dagen etterpå, noko som ville ført til at eg fekk ugyldig fravær dersom eg ikkje fekk ei sjukemelding. Eg skal til legen ein dag no og eg trur eg skal spørre ho om det er vanskeleg å få ei sjukemelding dersom det blir nødvendig. Eg klarar meg alltids. Men i år har eg gått inn i eit nytt skuleår når eg er inni ein depresjon, det har eg aldri gjort tidlegare, då har han komt rundt juletider og vart ei stund. Denne episoden er lengre, og eg veit egentleg ikkje, eg klarar meg alltid, det gjer eg, uten tvil, men når eg tenkjer at eg klarar meg meiner eg at eg ikkje tar livet av meg. Er det virkeleg slik at dersom du klarar deg uten å ta lovet av deg, treng du ikkje hjelp eller tilrettelegging?