På bunnen igjen

Eg har så masse å blogge om, men så få ord eg ka bruke. Det er så mykje for tida at eg ikkje veit nokonting lengre. Eg skulle så gjerne fått tilbake ein av mine alere beste venner som eg har såra alt for mykje. Sjølv om det ikkje berre var min feil burde eg tenkt over kva det ville bety for han, meir enn det betydde for meg. No snakkar eg i kodar, stakkars lesere. Men dei som les bloggen min kjenner meg for det meste og veit kva eg siktar til. Skulle så gjerne ønske eg kune få levd akkuratt den helgen opp igjen?

Eg merkar at eg er begynnt å bli litt meir positiv, sjølv når eg er nede, ting kjem jo til å gå greit, men det er desverre alt for lenge til. Eg trenger virkleig ein motivasjon som gjer at eg kan bli betre, og eg vil på lykkepiller igjen, berre ikkje samme typen som forgje gong, for dei funka ikkje.

Eg trivst heilt greit på skulen, men syns det blir litt mykje til tider egentleg, skulle gjerne ønske ting var annleis, men korleis annleis veit eg ikkje, berre annleis. Eg har blitt kjent med nye folk og slik, men ingen som eg føer eg kan klare å åpne meg for. Eg føler meg på ein måte som ein litt anna person enn det eg egentleg er. Eg vil ikkje gå ut med problemene mine til nokon, ikkje så lenge eg kan klare å skjule dei. Det er ikkje noko problem, eg har ein del fysiske ting eg kan skjule meg bak no.

Eg føler bloggane mine berre blit eit avsnitt om noke og eit anna om noke anna, men det får heller våge seg, det kjem eit innlegg eller to i morgon, litt skikkelige..