Oppdatering, som lovet

Eg hadde skrevet eit skikkelig langt innlegg men eg tok det vekk igjen fordi det berre var tull som var skrevet der.

For tiden veit eg ikkje korleis eg føler meg, egentlig vil eg grine, men eg klarer ikkje. Eg startar, men så sluttar eg innen tre-fire minuttar fordi eg ikkje klarar det sammenbrotet eg er redd for snart skal koma. Skulen er slitsom og eg føler at det gjer at samenbrotet nærmar seg meir og meir, eg treng hjelp, men akkuratt no føler eg at ingen gir meg det. Psykologen min seier eg må kjempa sjølv, og jo eg er helt enig der. Men når eg ikkje fekk innleggelse datt liksom verden min i grus, fordi eg trengte den virkelig. Eg er sjuk, men ikkje sjuk nok. Nokon gonger tenker eg at derosm eg hadde prøvd å ta livet av meg ville eg fått hjelp, men det blir liksom litt feil det og, for eg kjem aldri til å ta livet av meg. Men kvifor eg fortsetter å kjempa det veit eg ikkje svaret på. Eg veit ikkje svaret på noko egentleg. Om eg hadde vist det hadde eg ikkje sotte her og klagd over livet fremdeles. Men eg har vist ikkje lov å sei eg veit ikkje, så frå og med neste innlegg skal eg ikkje skirve at eg ikkje veit. Skal heller begynne med kva eg trur og slikt. Om eg seier eg veit ikkje skal doke få lov å kjefte på meg, lov meg det.

Så for siste gong nokesinne i denne bloggen, eg veit ikkje kva som feiler meg, eg veit ikkje korleis eg skal komma meg gjennom det og til slutt eg veit ikkje korleis dette kjem til å ende.