Eg treng virkelig psykologen min no...

Peike på overskrift! Eg ringer han på mandag og spørr om time då, eg drit i om eg mister litt av fyrste skuledag.

Om dette året skal bli slik som dei re siste dagane har vore orkar eg ikkje. Då klarar eg kanskje gjennomføre, men eg vil gå sinnsykt ned i snitt.

Eg har nettopp blitt skjelt ut for noke som skjedde tidlegare i sommar, eg trudde det var greit eg liksom, eller ikkje tilbake til normalen, men reit slik at me var på talefot. Men neida, i dag blir eg igjen skjellt ut. Eg gidd ikkje ein gong prøve å beholde folk i livet mitt lengre, når dei som sto meg alle nærmast ser ut til å snu ryggen til meg. Eg er bare ei plage...