Min sommer

Sommerferien er snart over og eg satt og tenkte på kva som har ksjedd meg meg denne sommere. Ganske innholdsrik sommer skal eg sei deg egentlig, både på godt og vondt.

Begynnte med ein leir lignende greie som eg var deltakar på. Der fant eg ut at å knulle kompisen min liksom var ein god ide. Ikkje at eg veit heilt korleis eg kom fram til den slutningen, men nokon feilgrep må du bare lære deg og leve med, og dette er vel eit av dei for meg. Det var masses tyr med det etterpå. Kompisen min fant seg dame og meinte at eg ikkje skulle sei det til nokon, men sånne rykter går fort. Eg sa det til nokon og han sa det til nokon, så å lata som det ikkje hadde skjedd blandt vennane mine hadde ikkje gått uansett. X-en min blei sur, eg skjønne rhang odt, men han gjorde no faen meg masse drit mot meg og den kvelden, så eg er ikkje aleine om å ha såra følelsene til nokon. Han hadde allerede dumpa meg alt for mange gonger. MEg og psykologen min kom faktisk fram til at det var forsvarsmekanismen min som slo inn. For eg hadde blitt dumpa mange gonger og såra enda fleire. Eg visste at eg ville gå tilbake igjen til han om eg ikkje blei kvitt han. Eg visste han aldri ville tilgi om eg gjekk med nokon andre, så det var det som var løysinga. Eg tenkte ikkje dette der og då, men som psykologen min seier, nokon gonger handler du uten at du sjølv er klar over korfor. Han meinte det var sterkt gjort av meg og ta eit sånnt valg om å aldri gå tilbake til x-en igjen. Eg meiner egentlig ikkje det var så sterkt.

Ei, kanskje to veker seinare hadde eg mitt verste sammenbrot nokonsinne. Ikkje at eg såg det var så ille, emn eg ha høyrt frå ei venninne at då trudde ho ikkje at eg ville klar meg så mange timane. Ho tok toget i 4 timar for å komme ned til meg og ho bestemmte se for å ringe gamlelæraren min, fordi ho ikkje klarte og roe meg ned. Ho ringte sin gamlelærar for å få nummere til min gamlelærar og så ringte ho. Då hadde ho allereie ringt til opplysningen, mend ei hadde ikkje nummeret i sin database. Når eg tenkjer tilbake på den dagen håper eg virkeleg ikkje eg ser gamlelæraren min igjen. Eller jo, eg håpar eg ser ho igjen, men eg håpar ho ha glemt akkuratt den episoden. Eg trur eg brukte dei første fem minutane på å skjelle veninna mi ut for å ha ringt ho. Så begynnte eg å hyperventilere, og eg tippar det høyrtest veldig veldig tåpelig ut igjennom telefonen. Det kan nok ikkje ha vore lett og vera ho akkuratt då, og eg skjønnar ikkje at ho i det heile tatt gadd å ringe meg. Men altså ho gjorde det, og det merkeligste var at ho roa meg. Kanskje ho burde revurder valg av yrke, og heller bli psykolog? Sikkert betre betalt det enn å vera lærar.

Etter dette sammenbruddet var det til legen dagen etterpå, og eg fekk hastetime hos bup. Der var ikkje psykologen min og eg kom inn til legen min, som no er psykologen min. Der fekk eg vurderingssamtale på Haukeland på under ei veke, eller var det litt over? eg er ikkje sikker... Men siden min psykolog skulle på ferie skulle eg fortsette hos legen min. Eg trivst betre med han og derfor har eg no fått bytta.
Vurderingsamtalen gjekk til helvete egentlig, eg blir ikkje lagt inn. Det førte til eit vendepunkt trur eg at eg kan sei...

Ei veke i syden gjorde meg kanksje godt, men eg blei vannt med å holde tårene tilbake, og eg har ikkje grene skikkeleg siden veka før eg reiste.

No er livet mitt i forandring, masse som skal forandrast, men eg føler at eg forandrer det synlege og presser alt det andre vekk. Eg har ikkje kutta på fleire veker. Faktisk veka før eg reiste til syden, arra er nesten vekke, bra eller dårlig?
Eg forandrer frisyre og eg forandrar klestil. Men kva med alt det andre? Eg håpar det vil forandre seg i takt med meg, men eg tviler litt. Eg tviler på at eg nokonsinne vil komma meg gjennom skuleåret, kjem sikkert til å bli mykje sjukemeldt. Eg treng i alle fall tilrettelegging. Men eg kan fp 14 dagar fravær strøket fra vitnemålet om eg gåt til bup tilsammen 14 dagar. Så eg treng ikkje bekymre meg for det da. Heldigvis... Eg håpar ikkje eg endar opp med å måtte gå første året om igjen..

I dag snakka eg med ein anna av gamlelærarane mine, ho lovte meg ho skulle hjelpe meg om eg kom på samme linje som x-en. Derfor har ho no ordna det slik at eg ikkje kjem i klasse med han, noko som er betryggande.

Ellers har eg jobba litt hos ei gammal dame i sommar, kjekt nok det, men det er slitsomt, eg ksjønnar ikkje korleis eg ein dag skal klara og jobbe når eg syns nokre timer arbeid ute er tungt. Eg veit ikkje kva some r med meg eg, psykisk eller fysisk, eller kaksje litt begge deler?

Eg gler meg til psykologen min er tilbaek fra ferie, for eg treng virkelig et sammenbrudd snart. Trur eg går inn der og sett meg på golvet og seier at: Eg får ikkje til å grin på dei dere sterile stolane dokkas, og eg treng virkleig p grine for eg har lagt på meg 4 kg i sommar, og eg tippar minst 3 av die er saltvann som ikkje har fått komt ut... Haha, ja, det trur eg at eg skal gjere...

Eg lurar på kor gamlelæraren min er blitt av, sendte ho ein epost for lenge sidan, eller så er eg bare utolmodig når det gjelder å få svar. Ja, eg er nok det. Ho skal få lov å ha eit liv, i forhold til meg som ikkje ha noko liv. Eg bloggar for masse har eg funnet ut, og enda kjem det eit innlegg til før eg legg meg...