Den trygge følelsen

Å vera nede det er ein kjent sak for meg, eg veit korleis det kjennes. På ein måte er ditt høgaste ønske at du kjem deg opp igjen på beina og klarar og sette opp ein fasade rundt deg som andr ekna sjå, helst ein vakker ein. Kanskje til og med så vakker at du ein gong skal klara å tru på han sjølv.

Eg har fasaden, den vakre fasaden, no snakker eg om ein psykisk fasade og ikkje ein fysisk, så det betyr ikkje nødvendigvis at eg er pen, men det betyr at det ser ut som om at eg har det bra med meg sjølv. Eg tørr ikkje tru på den fasaden, fordi om nokon kjem og riv ned den fasaden med ein kommentar dett eg ned igjen, ned der som eg høyrer heime, der eg allerede er ganske godt kjent. Der veit eg korleis eg skal oppføra meg, der veit eg korleis eg skal overleve. Når eg ikkje er nede veit eg ikkje korleis eg skal oppføra meg, eg veit ikkje korleis det kjennes ut i lengden. Når eg er der oppe lengtar eg ofte ned igjen, det er sikkert ikkje lett å forstå for folk som ikkje har vore der sjølv. Men eg lengtar etter det eg kjenner best, følelsen om at eg ikkje er god nok, fordi det er den eg kjenner. Eg er redd for det ukjente, alt som er ukjent, sjølv om det sikkert er ei positiv forandring. Eg er redd, eg er redd for å bli betre, fordi eg veit eg kan dette ned igjen her heilt uventa. På ein måte vil eg berre bli her nede, men eg skal kjempa likevel, eg skal klara å komma meg opp igjen, og bli der... Eg skal tru på fasaden eg viser utad, og eg skal ikkje berre tru på han, eg skal veta at dette er MEG....